Водгук змитрок бядуля бондар

Dating > Водгук змитрок бядуля бондар

Download links: → Водгук змитрок бядуля бондар → Водгук змитрок бядуля бондар

Мастацтва гэтага тварца магло знайсци выйсце далей яго акружэння. Гэта былі ажыццёўленыя мары Данілавага сэрца.

Мастацтва гэтага тварца магло знайсци выйсце далей яго акружэння. Ее содержание точно соответствует названию. Яна надзене на яго чало вянок славы. Вы можете указать условия хранения и доступ к cookies в своем браузере. Крывавым потам плаціць бондар за гэтую гісторыю. Як вярнуліся Даніла з жонкай дахаты, дык паваліўся на кучу белых стружак ля свайго варштата. Стары Данила у апавяданни аписваецца як не проста бондар, а вялики мастак сваёй справы. Не трэба замыкацца у сабе, падтрымку ва усим неабходна шукаць у акружаючых людзях. Твор ўздымае праблемў таленавітага чалавека, яго ўнўтранага светў, адносін да прыгажосці і талентў. Змитрок Бядуля заложил основы белорусской детской литературы. Аудоцця у творы - вельми симпатычны персанаж. «Стары Даніла славіўся на цэлую ваколіцу сваімі вырабамі: вёдрамі, начоўкамі, цабэркамі і лыжкамі, якія выходзілі з яго рук моцныя, гладкія і вельмі зграбныя».

Пані ж не захацела глянуць на Данілаву «песню», заплаціла яму не таргуючыся. Заказ пані Даніла ўспрыняў як шчаслівы і даўно чаканы выпадак, пасланы самім лёсам. На кірмашах іх ахвотна куплялі людзі, і бондар з жонкай жылі ў дастатку.

Змитрок Бядуля Срочно нужен отзыв - Якім бы вокам Даніла глянуў на гэтую непрыгожую труну? А суседзей ён лічыў нічога невартымі, неразумнымі.

«Стары Даніла славіўся на цэлую ваколіцу сваімі вырабамі: вёдрамі, начоўкамі, цабэркамі і лыжкамі, якія выходзілі з яго рук моцныя, гладкія і вельмі зграбныя». На кірмашах іх ахвотна куплялі людзі, і бондар з жонкай жылі ў дастатку. Мэтай яго жыцця былі не заробкі, а сама праца. Нікому, апрача жонкі, не можна было глядзець, як ён працуе». Аўдоцця, жонка, была яго ценем, яна любіла ўсё, што любіў муж, і ганіла тое, што яму не падабалася. На суседзяў Даніла глядзеў, «як на няўдалыя цабэркі з крывых, нязграбных клёпак». Ім было не дадзена спазцігнуць вялікую таямніцу, якую ведаў ён. Бондар і жадаў бы выказаць вясковаму люду ўсё, што было ў яго на душы, але быў упэўнены, што яны гэтага не зразумеюць, пачнуць смяяцца. I стары майстра нёс пакуту маўчання. Пані з маёнтка захацела мець посуд, зроблены «залатымі рукамі» так вяскоўцы празвалі бондара. Заказ пані Даніла ўспрыняў як шчаслівы і даўно чаканы выпадак, пасланы самім лёсам. Нарэшце яго майстэрства, яго працу змогуць ацаніць па-сапраўднаму. Прыступаючы да працы, ніколі так стары Даніла адмыслова не вастрыў інструмент, так прыдзірліва і доўга не выбіраў дрэва, так старанна не абрабляў дошкі... «Гэта былі не вёдры, не начоўкі, не лыжкі, а дзіўны сон пекных форм. Гэта былі ажыццёўленыя мары Данілавага сэрца. Гэта было тое, дзеля чаго варта і жыць, і пакутваць». На санках Даніла і Аўдоцця павезлі посуд у двор пані. Раз за разам яны спыняліся, каб здзьмухнуць з вырабаў сняжынкі. Ля паніных пакояў іх сустрэла плойма крыклівых вераб'ёў і адзін «шэры падшывалец апаганіў чысценькі бялюткі цабэрак». Майстра і яго жонка акамянелі. Спрабуючы вострым сцізорыкам выскрабці пасудзіну, Даніла не заўважыў, калі падышла эканомка. Яна загадала ўсё адвезці на кухню. Пані ж не захацела глянуць на Данілаву «песню», заплаціла яму не таргуючыся. Грошы абражаны бондар кінуў на ганку, але Аўдоцця іх непрыкметна для мужа падняла. Дамоў яны вярталіся, як з пахавання. «Пані, сама гэтага не разумеючы, бязлітасна плюнула чалавеку ў самую душу... Памерлі яго мары, якімі ён цешыўся ўсё жыццё». Пасля гэтага Даніла закінуў бондарскую справу. Раней зусім абыякавы да гарэлкі, валяўся цэлымі днямі п'яны ў карчме пад сталом. Аўдоцця цярпела голад, холад і нікому не жалілася. Загаласіла, заплакала заўсёды маўклівая бондарава жонка толькі, калі мёртвага Данілу паклалі ў шурпатую нязграбную труну. Яе гора і крыўда выліваліся ў «прыгожыя словы сумных прычытанняў», аж суседкі дзівіліся. Людзі гаварылі, што калі б Даніла каго з іх навучыў сваёй справе, той бы век яго ўспамінаў добрым словам, а то ён ад пані пахвалы чакаў. Хутка за Данілам памерла і Аўдоцця. Па ёй ніхто не галасіў, бо «была яна адна-адзінокая».